Ik, een eetstoornis?

Een eetstoornis ontwikkel je niet zomaar. En nee, het draait ook niet gewoon om "niet willen eten”. Een eetstoornis is een ziekte zoals een andere, ook al behandelt de maatschappij het nog steeds als een taboe, als een “mentale aandoening” die valt op te lossen met “gewoon wat meer eten”. Maar geloof mij…daar draait het vaak helemaal niet om. Verschillende factoren liggen aan de basis van waarom iemand al dan niet een eetstoornis ontwikkelt. Een deel is genetisch bepaald, je bent ermee geboren; een ander deel wordt bepaald door je karakter (perfectionisme!) en tot slot, wat er uiteindelijk voor zorgt dat de eetstoornis zich uit, zijn er de externe triggers. Traumaervaringen doorheen je leven en de omstandigheden waarin je opgroeit.

Een eetstoornis draait bovendien zo’n 95% om controle. Obsessief met voeding bezig zijn. Je kan het vergelijken met andere verslavingen zoals alcohol, drugs, roken… Vaak begint iemand overmatig te consumeren wanneer die persoon de controle lijkt te verliezen in alle andere aspecten van zijn of haar leven. Dan is een verslaving vaak nog het enige waarop hij of zij wél grip heeft. Die ene houvast.

In mijn geval… begon het allemaal heel onschuldig. Ik heb het nooit beseft, totdat het te laat was. In het kort: ik ben altijd een perfectionist geweest. Het was nooit genoeg, ik wou altijd net dat tikkeltje meer bereiken. Voor mezelf, maar ook uit een bepaalde erkenning die ik wou krijgen. Daarnaast was ik al van jongs af aan veel bezig met gezondheid. Gezonde voeding (ik ben al jarenlang vegetariër), veel sporten - want in gezonde toestand ben ik een onuitputtelijke bron van energie - en een zo gebalanceerd mogelijk leven leiden. Dik was ik nooit, integendeel. Er kon sowieso wel gerust een kilootje of vijf bij. Anyways, dat perfectionisme uitte zich ook in mijn
professionele carrière. Long story short: ik besloot mijn eigen zaak op te richten als freelance Digital Storyteller, en ik wou het meteen 100% goed doen: een mooie website opzetten, snel nieuwe klanten binnenhalen, perfect werk afleveren. Dag en nacht heb ik gewerkt, maandenlang. Mijn sociaal leven was herleid naar een 0 en het enige dat ik nog deed om me te ontspannen was sporten. Op die momenten kon ik mijn gedachten even uitzetten. Dat sporten in combinatie met té gezond eten - wat intussen ongezond was omdat ik veel meer calorieën verbrandde dan ik opnam - leidde ertoe dat ik ongewild en onbewust heel veel afviel op drie maanden tijd. De finale doodsteek? Een voedselvergiftiging die ik opliep in Cuba, en waar ik nog maandenlang de lasten van ondervond.

Op dat moment zat ik al diep, maar het duurde dan nog een zestal maanden vooraleer ik effectief besefte dat er iets meer aan de hand was. Jarenlang heb ik, zonder het te beseffen, mezelf uitgehongerd. Eerst fysiek, maar na die lichamelijke uithongering kwam ook de emotionele uithongering. Destructiever, dag na dag. Nog steeds zonder het te beseffen. Tot de emotionele uitputting volgde en ik de puinhoop die mijn leven was geworden niet meer overzag.

Het moment waarop ik besefte dat ik intussen anorexia had, dacht ik dat het snel op te lossen was. Ik zou “gewoon” wat minder sporten, wat meer eten en het iets kalmer aan doen op professioneel gebied. Nu ik besefte wat er scheelde, was ik ervan overtuigd dat ik er in enkele maanden tijd wel weer bovenop zou zijn. Draaide dat even anders uit…

Herstellen van een eetstoornis is een ellenlang proces. Een oneindig lange weg met meer downs dan ups. Eén stap vooruit en twee achteruit. In opname gaan wilde ik niet. Daarvoor was ik te fier, te zelfstandig. Dus, ik moest het zelf oplossen.

Over mijn herstel en het loodzware traject dat ik tot nu toe heb afgelegd, kan ik uren vertellen en schrijven. En dat deed ik dan ook, want samen met mijn vriend besloten we tijdens mijn moeilijkste periode om een documentaire te maken over eetstoornissen met als titel ‘Gekooid’, verwijzend naar hoe gevangen ik me voel, beroofd van alle vrijheid. Die documentaire verschijnt in november 2021 op Canvas. Daarbovenop schreef ik ook een boek, ‘Gekooid door mijn eetstoornis’. Een zelfhulpboek voor lotgenoten, maar ook voor hun ouders, broers en zussen, partner of vrienden. Eigenlijk voor iedereen die iemand kent met een eetstoornis. Het doel van het boek en de documentaire? Eetstoornissen bespreekbaar maken, de taboe doorbreken, hoop geven (herstellen is mogelijk!), maar ook een bredere kijk bieden op de ziekte aan de hand van mijn eigen traject, getuigenissen en experts die aan het woord komen, zodat mensen een grondiger inzicht krijgen in de gelaagdheid van de ziekte. Ik geef tips & tricks om die ‘Evil Monkey’ de baas te kunnen, zodat anderen in mijn situatie SAMEN met hun omgeving de bikkelharde strijd kunnen aangaan. Op die manier wil ik wat ongetwijfeld een van de moeilijkste hoofdstukken in mijn leven is, een positieve wending geven, en tegelijk ook lotgenoten inspireren en motiveren.

Toen ik 100% koos voor herstel, ondervond ik dat er drie belangrijke pijlers zijn die ik moest aanpakken: voeding, zelfliefde en een balans vinden tussen rust & beweging. Wat die voeding betreft, daar kwam bijvoeding in the picture. Eén van de eerste stappen die ik zette, was hulp zoeken bij een gespecialiseerde diëtiste. Zij leerde mij om weer een gezond beeld te ontwikkelen van wat normale maaltijdporties zijn. Aan de hand van wat ik toen op een dag at, stelden we een aangepast schema op. Ze gaf me nieuwe ideeën over voedingsmiddelen en tussendoortjes die ik eens kon proberen. Gaandeweg leerde en durfde ik grotere porties te eten, en na enkele weken begon ik zelfs al eens een door mij geëtiketteerd cheat meal te eten. Dat was dan pasta, of een stukje brood. Overwinning! Iedere week probeerden we een stapje verder te gaan qua voeding.

In het begin was dit echt verschrikkelijk. Ik moest zesmaal per dag eten: ontbijt, tussendoortje, lunch, tussendoortje, diner en nog een tussendoortje. Dat was veel meer dan wat ik gewend was. Bovendien was mijn maag zodanig gekrompen dat ik constant ongemakkelijk was en het gevoel had me te hebben overeten. Eten na het avondeten kon ik al helemaal niet. Ik kon het schema niet aan, ik kwam niet aan de nodige hoeveelheid voedsel en calorieën die mijn lichaam zo broodnodig
had om aan damage control te doen, laat staan om effectief aan te komen. Dus…bijvoeding werd opgestart. Verschrikkelijk vond ik dit. Alsof ik me nog niet zwak genoeg vond, moest ik nu ook nog drankjes gaan drinken die ze wel eens aan ouderen geven die zelf niet meer kunnen eten - althans zo ervaarde ik het. Ik vond het vernederend en ik toonde superveel weerstand.

De eerste dagen waren pure horror. Met veel tegenzin dronk ik elke ochtend zo’n flesje, te beginnen met een halfje dat ik deelde met mijn partner. Want ja, als ik meer moest eten, moest hij dat ook. De stap werd zo iets kleiner. Ik herinner me dat moment trouwens nog goed; we zaten in de auto op weg naar Aarschot, waar ik een afspraak had om een jurk te gaan passen voor het huwelijk van een vriendin. Ik was bruidsmeisje, maid of honour, en wilde stralen. Ik had nog enkele maanden om wat kilootjes aan te komen en te schitteren in een prachtige jurk. Toen geloofde ik nog in sprookjes, zo bleek achteraf.

Maar na een tijdje werden die melkjes een gewoonte. Intussen had ik wat research gedaan en ontdekt dat er nog een soortgelijk drankje bestond van een ander merk, dat was dan Fresubin, met smaakjes die ik véél lekkerder vond (vanille, noten!). En ik maakte het drinken ervan zo aangenaam mogelijk door er wat ijsblokjes bij te doen. Met een beetje inbeelding was het alsof ik een milkshake dronk. Beetje bij beetje raakte ik ook weer gewend aan pasta, brood, aardappelen en rijst. Ik begon met miniporties en probeerde om de zoveel tijd die porties wat op te voeren. Dat lukte aardig! Het eerste succes in het herstelproces was geboekt!

Vandaag, anderhalf jaar na dat eerste drankje op die bewuste ochtend in de auto op weg naar Aarschot, drink ik nog steeds mijn dagelijkse flesje Fresubin. ’s Ochtends, of in de namiddag als tussendoortje. Recentelijk ontdekte ik dat er ook Fresubin puddinkjes bestaan met heel wat verschillende smaken die ik echt lekker vind. Die afwisseling maakt het al zoveel aangenamer! Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb. Die bijvoeding zal ik nog even moeten blijven nemen, en ik heb nog veel werk te verrichten alvorens ik volledig hersteld zal zijn. Maar ik heb hoop, en ik ben vastberaden volledig te herstellen. Opgeven staat niet in mijn woordenboek. Ik ga ervoor. To tackle that ‘Evil Monkey’ in my head for once and for all!

Het boek ‘Gekooid door mijn eetstoornis’ is verschenen op 2 november 2021. Het is te koop zijn in alle Standaard Boekhandel-filialen en online.

Facebook: www.facebook.com/LauraAndHerEvilMonkey
Instagram: www.instagram.com/laura.and.her.evil.monkey